Nie było pozowania ani scenariusza. Tylko ten moment: ja, Marek, maszynka i Robert z obiektywem.

Choć rywalizacja była obecna, to nie o miejsca na podium zawodnikom chodziło, tylko o naukę odwagi.

Fotografia ludzkiego oka od zawsze mnie fascynowała. Te kolory, struktury, odbicia – oko to niesamowity mikroświat.

Spacerowałam tymi samymi ulicami, patrzyłam na znajome fasady, a mimo to wszystko było jak nowe.

Wenecja tętniła życiem. Kostiumy, kapelusze, pióra, dźwięki muzyki i tłum ludzi z całego świata.