Wenecja – przez szkło i ciszę ducha

Wenecja nigdy nie pokazuje się wprost.

Ukrywa się w taflach wody, za szybami witryn, w wypolerowanych lustrach i spojrzeniach przechodniów. Podczas karnawału ta gra pozorów wchodzi na nowy poziom – nie wiadomo, co jest maską, a co prawdziwą twarzą. Co odbiciem, a co rzeczywistością.

Tym razem nie szukałam oczywistości. Nie chciałam pocztówkowych ujęć znanych widoków. Szłam przez to miasto, jakby nasłuchując – cichego szelestu kroków na kamiennych płytach, plusku kanału za rogiem, westchnień ukrytych w szklanych oczach masek. Z aparatem przy oku próbowałam uchwycić to, co niewidzialne – ducha Wenecji.

Ale on nie pozwala się złapać tak łatwo.

Czasem mignie w lustrze wystawionym na ulicy. Innym razem ukaże się w zniekształconym odbiciu gondoli, która przepływa nie tylko przez kanał, ale i przez kadr, przez pamięć. Albo w błysku szkła, który na moment przypomina o czymś dawno zapomnianym.

Wenecja to miasto wspomnień, ale też miasto złudzeń. To, co wydaje się być realne, często okazuje się jedynie odbiciem – a to, co ulotne i przejściowe, zostaje z nami na dłużej. Czasem zadaję sobie pytanie, czy naprawdę tam byłam… czy tylko śniłam ten spacer wśród masek, światła i cieni.

W tych zdjęciach nie ma dosłowności. Jest poszukiwanie. Jest pytanie bez odpowiedzi.

Czy duch Wenecji mieszka w jej murach? Czy może w nas – tych, którzy przychodzą, patrzą i odchodzą, zostawiając za sobą ślad w odbiciu?

•●•●•●•●•●•●•●•●•●•●•

„Fotografia nie pokazuje rzeczywistości, lecz ideę rzeczywistości, jaką nosimy w sobie.”

• – Gerhard Richter

  
  

---